Wel neen, zij is geen muzikant, maar het is wel veel meer…
Ze weet niets van de muziek, maar wat heeft ze als ritme en wat een punch!
Crescendo’s kent zij in overvloed, haar dagen zijn er mee gevuld.
Het is misschien wel tijd om ze te bedanken, onze secretaresse, onze vrouw van de chef, de moeder van onze muzikanten, de grootmoeder van 5 kleine spruitjes.

Wel ja, onze Leontine neemt dat alles alleen voor haar rekening, en dikwijls zonder het minste dankwoord.
Ik vind werkelijk dat het tijd is om haar enige bloemen op te sturen, om ze in het licht te zetten.
Het ware misschien goed zich ervan rekenschap te geven dat het iedere dag niet rooskleurig is de vrouw van een muziekdirigent te zijn, bij het opstaan spreekt men van muziek, men neemt zijn middagmaal met de kinderen en men spreekt van muziek, en dit duurt tot bij het slapen gaan.

Het is ook niet altijd gemakkelijk de kleine pijntjes van de echtgenoot te dragen die zich soms verlaten voelt, dit gepaard met de kleinkinderen die ’s middags bijna dagelijks komen eten. Zonder te praten over de ouderen van het gezin die verzorgd moeten worden.
Geen wonder dat onze Leontine soms om 2 uur ’s nachts slapen gaat, om met rust haar “Ster’mania” te kunnen afwerken wanneer iedereen slapen gegaan is, en dat om 5 uur wakker wordt om zeker te zijn dat ze over de nodige tijd beschikt om haar strijk die op haar staat te wachten gedaan te krijgen.

Want er zijn concerten in zicht waarvoor de telefoon ononderbroken rinkelt om kaarten te boeken, er zijn etentjes, feesten zoals stoofvlees of stoemp. Dan is men twee of drie dagen tot in de kleine uurtjes bezig om ons beste te kunnen aanbieden aan de mensen die komen eten. Menu’s, onderleggers, bestellingen van voedingswaren, van materieel, dit alles rust op haar schouders. Zij die, ondanks dat wij in haar vertrouwen hebben, in paniek kan treden, uit angst iets te vergeten of iets verkeerd te doen. Angst dat iets “scheef” zou lopen, dat zij muzikanten (haar gezin, dus), leden (haar vrienden) zou verliezen. Want iedereen is welkom bij “Titine”.

Haar enige bekommernis is de anderen gelukkig te zien en tevreden te stellen.
Het verlopen van haar dagen is zeer gemakkelijk te vertellen, ze heeft geen seconde voor zichzelf!

Men wordt met de wekker wakker, alhoewel men bruggepensionneerd is, om de kleintjes naar de school te voeren, maar men heeft er voor gezorgd dat ze hun ontbijt nemen, dat ze hun “choco-milk” drinken. Men maakt het middagmaal voor de 5 kleine spruitjes klaar, men moet zich haasten want er moeten fotokopijen van partituren voor de muzikanten gemaakt worden, of de woning moet schoongemaakt worden. Ondertussen is het middag geworden, er moet geëten worden, de kleintjes moeten terug naar school, dan gaat men bij de ouderen om hen de nodige zorgen te geven, dan opnieuw naar de school, helpen bij het huiswerk totdat de ouders van hun werk terugkomen.

Wanneer iedereen weg is, is het meestal 17u30. Maar Leontine heeft nog werk voor de boeg, de woonkamer moet opgeruimd worden: die kleinen brengen wanorde. Dan moet ze toch een beetje tijd aan haar ventje besteden: die zou zich verloren voelen indien ze geen vijf minuutjes bij hem blijft. Hij die zich soms verlaten voelt of die in zijn bureau gaat schuilen om van het lawaai van al deze jongens weg te vluchten. De man die, uit een verdiep dieper, roept “Pilou, heb je geen twee minuten?” een zin die jullie, de muzikanten, reeds een beetje zouden moeten kennen.

Niettemin vindt ze nog de nodige tijd om bijna iedere dag avondeten klaar te maken. En dan maakt ze nog tijd vrij om te ijveren aan hetgeen de Ster nog zou kunnen verbeteren.
Om ons om de drie maanden een prachtig tijdschrift op te stellen. En hiervoor is veel tijd nodig!
En ik vraag mij werkelijk af waar ze deze tijd vindt!

Men moet weten dat het niet zo eenvoudig is om interessante, zo gevarieerde artikelen te vinden, ze uit te geven. Het betekent veel werk dit alles te verwezenlijken.

Nochtans bekomt U alle drie maanden die tijdschriftje vol met anekdoten, moppen, nieuws, soms aardig, soms meer droevig, waarin ze nog eens verzoekt niets of niemand te vergeten.
Maar tijd voor haarzelf, die heeft ze heel weinig over.
Haar man, haar kinderen, haar muzikanten en haar leden hebben in ieder geval de voorrang.

En ik meen dat ze hiervoor werkelijk moet bedankt worden!!!!!
Beste dank, Leontine, voor alles wat ge doet voor uw gezin, uw muzikanten, uw leden.

En, van mijn part, bedankt, mama, om te zijn wat je bent, wie je bent!

Valérie