Mrv

VANHOUTVINCK Laurence 1083 Brussel

, door Michel Possoz

Ouderdom : 23 jaar

Nationaliteit: belg

Ster: Waar en hoe heb je geleerd muziek te spelen?

Laurence: Van kleins af was ik dol op zingen. Mijn ouders zeggen zelfs dat ik de hele dag lang niets anders deed… Ik herinner mij, ik had een kleine bandopnemer die ik overal meesleurde en ik liet in lus de generieken van de toenmalige tekenfilms draaien. Wanneer ik ermee begon was het bijna onmogelijk mij te doen ophouden. Ik was van die aard mijn meter te vragen “Broeder Jacob” in kettingzang te zingen, maar dan tenminste 25 keer achter elkaar! In deze tijd zong mijn meter in een parochiaal zangkoor en, toen ik acht jaar was, heeft ze mij gevraagd haar daar te vergezellen, en dit aanvaardde ik. Ik begon dus als koorzangeres maar de koorleidster van toen was ook muzieklerares en ze leerde ook verschillende instrumenten aan kinderen van mijn ouderdom. Na enkele maanden zang heeft ze mij gevraagd of het leren van een instrument mij niet zou aanlokken. Ik heb onmiddellijk aanvaard met haar lessen te nemen. Ik was nooit op de muziekacademie maar ik had het grote geluk onmiddellijk met het instrument in de handen te beginnen en, sedert deze dag, heb ik het niet meer losgelaten.
 
Ster: Waarom heb je de dwarsfluit gekozen en welk is je loopbaan sedert je erop speelt?

Laurence: Toen de lerares waarvan ik hierover praatte mij voorgesteld heeft muziek aan te leren heb ik piano willen studeren. Ik was inderdaad door de piano gefascineerd en ik had het werkelijk willen leren maar spijtig genoeg had ze reeds een te grote groep kinderen voor dit instrument. Alleen fluit en cello bleven over. Ik heb voor de fluit gekozen omdat ik me meer aangetrokken voelde door blaasinstrumenten en ik ben met de cursussen gestart. Vandaag spijt deze keuze mij niet omdat de fluit een instrument is waarop ik gewerkt heb en die ik nu graag speel. Ik vind er veel voldoening bij en ondanks het feit dat andere instrumenten zoals piano of Klarinet mij sterk aantrekken zal ik daarvoor de fluit niet laten vallen… Nadat ik de grondregels met deze muzieklerares geleerd had, heb ik haar lessen verder gevolgd en wanneer ik 12 jaar was begon ik in het klassiek orkest dat ze toen leidde beginnen spelen. Daardoor heb ik nog meer geleerd. Te wijten aan gezondheidsproblemen heeft ze ermee gestopt wanneer ik ongeveer 16 was. Dit ondanks ben ik blijven spelen onder de leiding van een andere chef, en dan kwam ik bij de harmonie De Ster waar ik nog bij elke herhaling bijleer… Ik heb één jaartje lang in de harmonie van Jette gespeeld maar dat was te veel in één keer. Ik heb mij dus liever beperkt tot de Ster die mij in alle gezichtspunten veel meebrengt.
 
Ster: Spelen je ouders ook muziek of heb je broeders en zusters die ook een instrument bespelen?
 
Laurence: Helemaal niet… Ik ben de enige in het gezin. Ik had het geluk een meter te hebben die zong en die dus een beetje in het muzikaal domein was want, zonder dat, ben ik niet zeker dat ik er eens mee zou begonnen hebben. Mijn jongere zus heeft enkele jaren na mij ook met de fluit begonnen maar het heeft niet geklikt. Ze heeft de richting van het sport genomen. Maar nu dat ik weet hoeveel welzijn, hoeveel voldoening en het universum dat de muziek in een leven kan brengen, ben ik overtuigd dat ik in ieder geval zal proberen dit later met mijn kinderen (indien ik er heb…) te delen.
 
Ster:Bekleedt de muziek een grote plaats in jouw leven?

Laurence: Ik zou zelfs zeggen dat ze er een essentiële rol speelt… Ik denk dat het de activiteit bij uitstek is die erin slaagt mij in een andere wereld te brengen… Er mag mij het is gelijk wat gebeuren, wanneer ik mijn twee uren herhaling heb gekregen is de goede humeur altijd aanwezig. Met de muziek kan ik mijn kleine zorgen en mijn grotere problemen vergeten. Ook blijf ik overtuigd dat de muziek een uitstekend uitdrukkingmiddel is… Wanneer er dingen zijn die ik soms niet kan uitdrukken, dan kan ik ze spelen en daarmee voel ik mij beter. Maar voor mij is de muziek een synoniem van delen en geven… Ze is overal en op ieder moment. Ze dateert uit een zeer ver gelegen tijdperk vóór ons en zal lang na ons nog bestaan. Ze is universeel en laat aan iedereen toe zich te verstaan. Ze is iets prachtig dat aan het leven kleuren geeft. Zonder haar zou dat leven zeer droevig zijn…
 
Ster: Welk is je beroep?

Laurence: Ik ben onderwijzeres in het lager onderwijs… Ik droomde van dit beroep sedert ik drie jaar oud was en deze droom heeft zich verwezenlijkt. Trouwens probeer ik aan mijn leerlingen enige eenvoudige noties van ritme, zang enz. bij te brengen en het is daarop dat ze met het meeste ongeduld tijdens een ganse week wachten.
 
Ster: Heb je andere hobbies?

Laurence: De muziek is en zal mijn meest liefkozen bezigheid blijven… Ik kan me niet voorstellen dat ik op een dag ermee zal ophouden. Daarnaast neemt mijn beroep veel tijd in beslag en ik probeer mij eraan maximaal toe te wijden om het goed uit te oefenen… Ook probeer ik veel sport te doen want in mijn ogen is dit ook belangrijk. Met de school ga ik zwemmen, ik doe fitness in de sportzaal en onlangs ben ik met body step cursussen begonnen. Op een heel ander niveau zie ik het studeren van vreemde talen als een onder mijn andere favoriete activiteiten. De volgende taal op mijn lijst is het aanleren van Japans voor toekomend jaar!
 
Ster: Sedert hoe lang ben je in ons midden en hoe ben je bij ons aangekomen?

Laurence: Rond mijn 15 jaar heb ik een concert dat door de Ster gegeven was bijgewoond. Dit was te danken aan een vriend klarinet die bij dezelfde leraar als ik geleerd had en die bij de harmonie gekomen was. Wanneer ik de zaal verliet kon ik het niet geloven… Ik weet nog dat, bij het einde van de vertoning, het enige dat ik kon zeggen was « Wel… op de dag dat ik zo zal kunnen spelen en dat ik deel zal uitmaken van een dergelijke harmonie… ». Ik heb mijn zin zelfs niet kunnen voltooien… voor mij sprak het vanzelf dat dit nooit zou gebeuren. Ik had op mij een totale indruk gemaakt… Soms zei deze vriend lachend dat hij me zonder te verwittigen eens zou komen halen om me met hem naar een herhaling te gaan… Maar op een zekere dag heeft hij het werkelijk gedaan… Ik was 17 jaar oud en ik was dood van de schrik, overtuigd dat ik was het noodzakelijke niveau te hebben om op een stoel te blijven zitten met deze muzikanten die mij zo op mij zo’n indruk gemaakt hadden… Nochtans, sedert deze fameuze avond, heb ik die stoel niet meer verlaten en daarover ben ik dolblij ! Het is nu bijna 7 jaar geleden dat ik de grote eer heb gehad in de grote familie van de Ster binnen te mogen treden…
 
Ster: Je maakt deel uit van de jongeren van de groep maar behoor reeds tot de « ouderen », hoe voel je jezelf in ons midden?

Laurence: Beter kan ik mij niet voelen (lachen)…Ik voelde mij dadelijk thuis na enkele herhalingen. Wanneer ik vaststelde dat ik in enkele muziekstukken kon volgen en dat ik verder bijleerde door het contact met de anderen, begreep ik dat ik mocht blijven en verder kon werken ondanks de eerste vrezen die in feite ongegrond waren. Men voelt dadelijk dat de sfeer en de gezelligheid van de Ster iets zeldzaams en tegelijkertijd duurbaar is. Iedereen kan het met elkaar vinden, groet zich, men kan onderling met alles en niets lachen, de chef heeft altijd een vriendelijk woord of een communicatieve goedgezindheid die iedereen ontspant… Iedere week is het voor mij een vreugde de anderen te ontmoeten omdat iedereen bij de Ster welkom is, en dit kan men voelen.
 
Ster: Hoe beleefde je de eerste concerten?

Laurence: Zoals altijd, eerst met een zekere angst. Maar ik geef toe dat het eerste concert een echte betovering geweest is omdat het deze keer zo ver was, ik was het die op het podium zat met de anderen, en niet meer in het publiek. Ik hoopte op de hoogte te zijn maar de aanwezigheid van de anderen heeft mij zelfzekerheid geschonken. Ik mijn ander orkest waren mij maar met zijn tweeën aan de fluit en soms was ik zelfs alleen tijdens de concerten. Dit veroorzaakte veel angst en weinig plezier… Maar hier was alles verschillend, men mocht de ene op de andere rekenen en nog, in mijn hoofd was het duidelijk dat een zulke harmonie alleen een prachtige vertolking mocht brengen… Ik heb altijd de concerten met veel vreugde in fierheid beleefd.
 
Ster : Is er één of meerdere concerten die heel bijzonder in je geheugen zullen blijven?

Laurence: De concerten in het Paleis voor Schone Kunsten zullen voor mij onvergetelijk blijven want buiten de muziek beleefde men ook het spektakel. Wat nog meer is, ik was reeds naar orkesten gaan luisteren die op dit podium speelden en nooit heb ik mij ingebeeld dat ik zelf daar eens zou zitten. Maar nu is het aan de Ster te danken dat dit ook gebeurde. De eindejaarsconcerten zijn ook zeer intens en welgeslagen. Het zijn telkens uitzonderlijke momenten !
Ook stel ik steeds meer ten prijs de openluchtconcerten zoals in het Josaphatpark, op de Grote Markt of het muziekfestival.
 
Ster : Welk bericht zou je aan de jongere, de minder jongere en aan de muziekleider willen brengen?

Laurence: Heel simpel, een enorm DANKWOORD voor de ontvangst, het delen, de levensvreugde en het goede humeur dat een bestanddeel van onze harmonie is. Dit is alleen mogelijk zij dank zij de deelname en de aanwezigheid van iedereen… Voor mij is de muziek niets anders als een droom die men samen beleeft… Bedankt aan de chef en aan iedereen om hiervan eern werkelijkheid te maken !