Dus, op een mooie woensdag, zien wij op de repetitie een jonge dame aankomen, die uit het land der beren komt (echte beren, niet onaangename mensen, in Slovenië zijn er 500 beren (echte beren natuurlijk). De jonge dame terzake heet Špela Cimerman, ze is een koningin van de paukenhamertjes, en onze twee pauken (wanneer een derde ? oproep aan de sponsoren...) klinken helder en klaar op iedere repetitie en op ieder concert. De jonge dame is meertalig (gelukkig ! sloveens is uiterst moeilijk), sympathiek, mooi (oh ja !), intelligent, en lid van een harmonie in Ljubljana waarmee haar banden zeer eng blijven. Muziek kent geen grenzen, en stilaan ontstaat de idee deze harmonie in Brussel uit te nodigen. Er bestaat een enige kans : de inhuldiging van de uitbreiding van het Gemeentehuis van onze Gemeente Evere.

Tijdens de lente valt de beslissing. Wij zullen het PAPIRNIŠKI PIHALNI ORKESTER VEVCE ontvangen. En, vanaf de lente, moet men met de verwezenlijking ervan starten. Het is geen kleine opdracht : men moet ze naar Brussel laten komen (het zijn 1.000 kilometers), men moet ze onder dak brengen, de dorstigen laven, van dit weekeinde iets onvergetelijks maken. Het budget van DE STER is dat niet van de Nationale Opera en de ziel van alle dingen is... geld.

Dan begint de jacht op middelen. DE STER klopt aan alle deuren, en veel goede deuren gaan open. Guy Vanhengel, Minister van Financien van de Brusselse Hoofdstedelijke Regering, Rudi Vervoort, onze Burgemeester en zijn schepenen : Christiane Ergot, Pierre Muylle, Jean-Luc Liens en Joseph Corten, alsook meerdere sponsoren laten ons toe ongeveer het noodzakelijke budget te verzamelen.

Op 14 september is er een tattoo op de Grote Markt (ingericht door de Muziekfederatie van de Regio Brussel Hoofdstad). Dit is een unieke kans om alleen de kosten niet te moeten dragen.

Goed, het principe ligt vast, de middelen zijn beschikbaar. Nu moet alles georganiseerd worden. En hier gaan de uitzonderlijke middelen waarover de moderne wereld en DE STER beschikken, ingezet worden.

Men heeft :

De familie Schoovaerts

De familie Burton

De persoonlijke computers

De electronische briefwisseling

De GSM-telefoontoestellen en de andere

De persoonlijke voertuigen

De vrijwilligers

De korte nachten (soms zijn het bijna slaaploze nachten...)

Dit alles samengezet, kan men goed werk leveren. En gedurende de ganse zomer vindt alles zijn plaats.

We zijn nu 13 september, eerste dag van het weekeinde (en het valt op een vrijdag, bijgelovig zijn wij niet).

Eerste verrassing : alle Slovenen konden niet met het vliegtuig komen, acht onder hen komen met een minibus. Deze wordt in Evere op het einde van de dag verwacht. Maar hun wil om de schoonheden van België te leren kennen is zo groot dat ze reeds ’s morgens in hun hotel opdagen. Ze hebben de ganse nacht gereden en alles wat zij wensen is : slapen. Maar, normaal gezien, kan men ten vroegste ’s middags over zijn kamer beschikken. Telefoontjes, E-Mails met Slovenië, alles komt in orde en ze recupereren. Ik vergeet te vertellen dat er op donderdag 45 vliegtuigbiljetten in de natuur verdwaald waren, en dat onze Chef opnieuw zijn beste beentje heeft moeten uitzetten om deze terug te vinden. Het leven is geen rustige stroom.

18 uur, Aula Toots. De Ladie’s Club van de STER is ter plaatse. Eerste opdracht : de sandwiches voor iedereen voorbereiden (super, deze sandwiches, zij werden op unanieme wijze geprezen). Voor zijn part zet onze Voorzitter zich voor het nietmachientje om de drie bonnetjes voor een consumptie samen te nieten. Gelijk het land, alles blijft hetzelfde, de muzikant drinkt graag zijn pint. De Slovenen gingen het ons bewijzen.

19 uur : vertrek van de delegatie van de STER naar de Airport. De Voorzitter masseert zijn pols. Pijnlijk, deze nietmachine ! Het vliegtuig komt stipt aan. Een goed halfuurtje om koffers en instrumenten te recupereren. In Zaventem is dat een fatsoenlijke duur. Ik heb al veel langer moeten wachten. De nodige tijd om in de autocar te stijgen, en richting Evere.

De car is prachtig, ons geleverd door de firma « Islamay » uit Jette. De bestuurder is fan-tas-tisch. Ik kom er niet op terug, maar ik wil hem bedanken voor zijn beschikbaarheid en zijn vriendschap. Beter bestaat niet. En ook, ik was erbij wanneer hij zijn monster in de straten van Brussel aan het sturen was, die man kent zijn beroep. En wie heeft ons deze fantastische bus gevonden ? Paul Schoovaerts.

Eerste verbroedering in de Aula. Welkom-gelegenheidsgesprek van de Voorzitter. Simultane vertaling door een charmante jonge dame die Jean-Marie voor ons ontdekt had (en door Špela, die niet wist dat er een vertaalster was !), antwoord van de Sloveense Voorzitter. Afgifte aan ieder Sloveen van een welkomtasje met enkele pralienen, documentatie over Brussel en een stadsplan (wie heeft dat nog gevonden ? de Chef, bij een weinig bekende organisering voor promotie van de Stad. Hij vindt alles, de Chef !). Razzia op de sandwiches en het bier. Ontdekking door de Slovenen van de Kriek, de Witte, de Pils. Later in de avond, ontdekking van de Blauwe Chimay. En bij enkele Slovenen begint het pijn te doen. Sterk, dat belgisch bier...

Om 23 uur, terug naar het hotel, en installatie. Alles verloopt « op wieltjes ». Men moet er aan toevoegen dat er twee hotels waren : een in het Centrum (Ibis Sainte-Catherine) en een aan het Zuidstation (Ibis Gare du Midi). Met de kleine werven aan het Zuidstation, hebt U reeds geprobeerd er met de auto te rijden of er een voertuig te parkeren ? Het is zalig !

Er wordt verondersteld dat iedereen moe is en nieuwe krachten in een rustige slaap zoekt. Gelooft U dat ? Dik verkeerd ! De laatste Slovenen zijn om vijf uur ’s morgens gaan slapen !

Zaterdag, 9 uur. Vertrek met de car voor een rondleiding in Brussel. Verkeer niet gemakkelijk : het is de eerste dag van het Patrimonium. De zon die er op vrijdag zo aanwezig was laat ons dik in de steek. Dit verhindert niet dat de sfeer super is. De Chef (nog eens hij !), Fernand Burton en uw dienaar zetten zich in als « bewakers » om in de uurrooster te blijven. Niet eenvoudig : talrijke foto’s, vragen, antwoorden... Maar in welke taal ? In de car spreekt de gids frans. Špela vertaalt in het sloveens. Probeer niet het te verstaan : chinees blijkt me gemakkelijker. Voor de rest, de jongsten spreken engels, de minder jongen duits. En de Belgen, om hen ook te verrassen, spreken af en toe in goede oude platte brusselaar. Schaterlach gegarandeerd.

Om 12u30, juist op tijd. Middageten in het Militair Ziekenhuis. Wie heeft de billijke formule gevonden ? De... Chef. En daarbij, voor een militair middagmaal, het was goed (en meer dan genoeg).

14 uur : terug naar Brussel naar de hotels. Ik had het idee hen in de car te zeggen dat men België niet kan verlaten zonder chocolade gekocht te hebben. De GB aan de Beurs heeft een niet te versmaden verhoging van zijn zakencijfer kunnen vaststellen. En, bij de sluitingsuur was er geen chocolade meer. Gedurende twee uren hebben degene die reeds hun chocolade gekocht hadden nieuwe proefritten gemaakt in het belgische bier. De top van de hit-parade ? Leffe, Chimay, Orval, Kriek.

Ondertussen waren andere moedige vrijwilligers aan de ijver om de feestzaal in het Gemeentehuis klaar te maken. Pupiters plaatsen, zware instrumenten halen, de bar voorbereiden, alle bijkomende taken die niet mogen vergeten worden. De GSM-toestellen worden heet. Men wordt een beetje zenuwachtig.

17 uur. Vertrek met de car (in traditionele sloveense kledij) naar de Sint Jorisschool, voor een algemene repetitie van de muziekstukken die tesamen op het einde van de tattoo te spelen waren (voor details over deze gedenkwaardige repetitie, ga bij de Chef, bij Christian Pepermans of bij mij. Het was niet mis... lees tussen de woorden). Broodjes en bier voor iedereen (oh ja ! er was Leffe ! Wij zagen een mooi Sloveens meisje dat geen 40 kg weegt een blonde Leffe voor de prestatie drinken. Wij waren bang voor haar).

19 uur : vertrek in opstelling naar de Grote Markt. Alles gaat met vertraging (wanneer doedelzakblazers beginnen, heeft men de indruk dat ze niet meer kunnen ophouden) en de voorziene 15 minuten per groep worden breed overschreden. En dan begint het nog te regenen ! een goede uiterst natte regen die, gelukkig, niet lang duurt. De enige die in de voorziene tijd gebleven zijn zijn de Slovenen. En wanneer ze op de Grote Markt presteerden waren de kasseistenen opnieuw droog. Oef ! Groot sukses bij het talrijke publiek.

Na de gemeenschappelijke prestatie, terug naar Sint Joris, op de tonen van een « When The Saints » die het luisteren waard was. Terug naar de hotels. Onmogelijk om naar huis te gaan. De Voorzitter van Vevce en enige Galliërsbierenliefhebbers houden mij tegen, en wij zijn Lambiek en Orval gaan testen in « La Becasse ». Einde van de slag (voor mij) om 2 uur. Zij ? Nog niet naar bed getrokken...

Zondag 15 : de grote dag, en prachtige zonneschijn. De car rijdt richting Gemeentehuis van Evere. De Ladie’s Club is reeds volop aan het werk met de voorbereiding van het restaurant van het Gemeentepersoneel voor het middageten. Ondertussen, in de Everna, werken Philippe Schoovaerts, zijn echtgenote Sandra en diens schoonbroer Jean-Michel aan het voorbereiden van een witloofsoep, wortelenstoemp en poreistoemp, alsook spek en braadworst voor honderd personen.

Dik probleem op het podium ; het is te klein. Alle muzikanten hebben niet tegelijkertijd kunnen spelen. Sommige hebben slechts het eerste deel gespeeld, andere het tweede deel. Het publiek wacht voor de deur terwijl de muzikanten nog oefenen. Maar, zoals altijd, na een stevige zenuwenstrijd, komt alles in orde. De zaal is goed bezet, wij luisteren naar een uitstekend concert. Wie de hoop koesterde czardas en zigeunermuziek te horen heeft moeten begrijpen dat Slovenië een modern land is waar Alain Crépin niet onbekend is. De « Music for a Princely Birth » zal in Ljubljana gespeeld worden tijdens het Nieuwjaarconcert. Ze is amper één jaar oud, en Elisabeth zet reeds haar eerste stappen in de wereld.

Na het concert, (zeer korte) toespraak van onze Voorzitter Eugène Moreau, (even kort) antwoord van de Voorzitter van Vevce, Marko Sever, natuurlijk met de (iets meer lang durende) vertalingen van Špela), uitreiking van een aandenkingsplaatje, uitwisseling van de traditionele kleine geschenken.

Nog steeds onder tijddruk, receptie voor de uitgenodigden (en de muzikanten, natuurlijk) opnieuw (talrijke) gelegenheidsstoespraken van de aanwezige overheden en van de Voorzitters van de harmonieën. Alles wordt natuurlijk in het Sloveens vertaald door Špela. Daarna, kleine hapjes, fruitsap en schuimwijn en op loopstap gaan wij (eindelijk) eten. Prachtig belgisch middagmaal, door Philippe & Co. voorbereid, eenvoudig maar lekker, fantastische verbroedering tussen beide harmonieën.

De « clou » van het spektakel : vraag aan Walter. Indien je hem ooit iets wilt aanbieden, moet het een Sloveense hoed zijn. Hij weet waarom. En indien je iets aan de Slovenen wilt aanbieden, hebben ze iets over voor de speculoos van Lotus.

Het was zo ver : men moest men zich wel beslissen « tot ziens » te zeggen. De terugvlucht vertrok uit Parijs. Een laatste groepsfoto, en daar gaat de car. Het is voorbij. Nu alles opruimen en zijn souvenirs vertellen.

Om het risiko niet te lopen iemand te vergeten, zal ik geen namen noemen. Maar een enorm dankwoord aan allen die zich met hart en ziel ingezet hebben om van dit weeekeinde een prachtig geslaagde gebeurtenis te maken. Opnieuw heeft de STER kunnen bewijzen dat, wanneer ze de touwen in handen neemt, het goed georganiseerd is.

Ik heb reeds kleine geruchten gehoord dat, tijdens toekomend jaar, DE STER misschien haar muzikale (en andere) talenten zou kunnen gaan bewijzen in Slovenië...